Όλες αυτές τις ημέρες προσπαθώ να αποφύγω τα σχόλια για τις μεγάλες πυρκαγιές που κατακαίνε την χώρα μας. Και προσπαθώ γιατί το κυρίαρχο συναίσθημα είναι ο θυμός.

Θυμός γιατί η κυβέρνηση αυτή γνώριζε τις καιρικές συνθήκες που θα επικρατούσαν στη χώρα.

Θυμός γιατί οι ειδικοί επιστήμονες είχαν προειδοποιήσει για τα σημεία που θα μπορούσε να εκδηλωθεί πυρκαγιά.

Θυμός γιατί μέχρι να αντιληφθούν τη φωτιά, αυτή είχε πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Θυμός γιατί δεν υπήρξε η παραμικρή πρόληψη.

Θυμός γιατί για μία ακόμη φορά οι ευθύνες γίνονται «μπαλάκι».

Θυμός γιατί άνθρωποι, που έχασαν τα σπίτια τους, δεν είχαν που να κοιμηθούν.

Θυμός γιατί και πάλι τα μέσα αντιμετώπισης της πυρκαγιάς εναέρια και επίγεια δεν είναι επαρκή.

Θυμός γιατί πυροσβέστες, στρατός, λιμενικοί, εθελοντές και απλοί πολίτες έμειναν μόνοι τους να παλεύουν να σβήσουν τις φωτιές. Με υπεράνθρωπες προσπάθειες και με κίνδυνο της ζωής τους.

Τους ευχαριστούμε που και πάλι ήταν εκεί, αλλά προσωπικά τους ζητάω συγνώμη γιατί τους στέλνουμε σε ένα πόλεμο χωρίς όπλα.