Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας σήμερα. Κανονικά θα έπρεπε να την τιμούμε και να την χαρούμε, όμως στην Ελλάδα μόνο προβληματισμό και οργή προκαλεί.

Τα τελευταία χρόνια καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες κακοποιητικών συμπεριφορών και εγκληματικών  ενεργειών εις βάρος μας. Ένα φαινόμενο, που οι ειδικοί, αποδίδουν στα διαδοχικά lock down της πανδημίας.

Δεν θα διαφωνήσω απόλυτα γιατί θεωρώ πως πράγματι έχουν παίξει τον ρόλο τους. Όχι όμως ότι είναι και ο κύριος παράγοντας που τροφοδοτεί αυτή την επιθετικότητα.

Σημαντικό επίσης ρόλο διαδραματίζει και η οικονομική ανέχεια των τελευταίων ετών. Μετά από περισσότερα δέκα χρόνια κρίσης φυσικό είναι να υπάρχει μία έντονη νευρικότητα. Βέβαια στην ίδια κοινωνία ζούμε και όλες οι γυναίκες και τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζουμε όμως είναι συγκριτικά πολύ λιγότερες οι περιπτώσεις που εκδηλώνουμε ανάλογη συμπεριφορά.

Φίλες και φίλοι ζούμε σε μία χώρα που τα στερεότυπα καθορίζουν κατά πολύ τον τρόπο ζωής μας. Και το στερεότυπο ο άντρας - αφέντης και η γυναίκα στο σπίτι εξακολουθεί να είναι ισχυρό ακόμη και στις νεότερες ηλικιακά ομάδες.

 Όταν λοιπόν αυτό ανατρέπεται, τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Μία γυναίκα ανεξάρτητη, προκαλεί στους άντρες διάφορα έντονα συναισθήματα και πολλές φορές αυτά είναι αρνητικά. Εργασιακοί χώροι που αποτελούν ανδροκρατούμενα κάστρα σιγά - σιγά πέφτουν και οι φωνές του στυλ: « Άντε σπίτι σου να πλύνεις κάνα πιάτο», είναι πολύ συχνές.

Αλλά και πέρα από τα εργασιακά μία γυναίκα που διεκδικεί, δεν ανέχεται και δεν υπομένει, προκαλεί επίσης τα ίδια έντονα συναισθήματα. 

Δεν ξέρω πότε και αν τελικά καταρριφθεί αυτό το στερεότυπο. Αυτό που γνωρίζω είναι, ότι απαιτείται καθημερινή προσπάθεια. Διαφορετικά τίποτα δεν θα αλλάξει από μόνο του.