Διότι οι εργαζόμενοι αγωνίζονται για την δουλειά τους και τα δικαιώματά τους, ενώ η εταιρεία ενδιαφέρεται μόνο για τα κέρδη της και την εξάλειψη κάθε αντίδρασης που μπορεί να φρενάρει τα σχέδιά της.

O αγώνας των εργαζομένων της Μαλαματίνα έχει ξεχωριστή σημασία και αξία και αφορά κάτι πολύ μεγαλύτερο από τα δικά τους δίκαια και δικαιώματα. Αφορά όλη την κοινωνία της Θεσσαλονίκης και κάθε εργαζόμενο σε αυτήν την χώρα.

Διότι επιχειρείται ίσως η πρώτη ολοκληρωμένη προσπάθεια πιστής και απόλυτης εφαρμογής των αντεργατικών προβλέψεων του νόμου Χατζηδάκη.

Γιατί η εταιρία επιμένει με τόσο εξοντωτικό πείσμα και δεν προχωράει στην υπογραφή της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας;

Η απάντηση είναι, διότι δοκιμάζεται στην πράξη η υποταγή των εργαζομένων και του συνδικαλιστικού κινήματος στον νόμο Χατζηδάκη, που προβλέπει πως αν δεν υπάρχει Συλλογική Σύμβαση, τότε ενεργοποιείται αυτόματα το καθεστώς των ατομικών συμβάσεων.

Διότι οι εργαζόμενοι αγωνίζονται για την δουλειά τους και τα δικαιώματά τους, ενώ η εταιρεία ενδιαφέρεται μόνο για τα κέρδη της και την εξάλειψη κάθε αντίδρασης που μπορεί να φρενάρει τα σχέδιά της.

Θα σταθώ ειδικά στην απόλυση του προέδρου του σωματείου της Μαλαματίνα.

Η απόλυση προέδρου συνδικαλιστικής οργάνωσης, ήταν εξαιρετικά δυσχερής, για δεκαετίες, καθώς ο ν.1264/1982 προέβλεπε μια ιδιαίτερα προστατευτική διαδικασία, για τα συνδικαλιστικά στελέχη, σύμφωνα με την οποία, πριν από την απόλυση εκπροσώπου των εργαζομένων, προηγείτο έλεγχος του λόγου απόλυσης, από ειδική Επιτροπή αποτρέποντας έτσι εκδικητικές συμπεριφορές, από την εργοδοσία, σε βάρος της άσκησης των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.

Αντίθετα, με τον νόμο «Χατζηδάκη» (άρθρο 88 του ν.4808/2021), έγιναν οι εξής παρεμβάσεις:

α) Στην κατάργηση της ισχύουσας από το 1982, διαδικασίας που απαιτεί πριν από την απόλυση, να προηγείται έλεγχος του λόγου απόλυσης του συνδικαλιστή, από Ειδική Επιτροπή.

β) Στην κατάργηση των ειδικών και συγκεκριμένων «σπουδαίων λόγων», για τους οποίους επιτρέπεται η απόλυση των συνδικαλιστών.

γ) Στην εφαρμογή στο εξής, των διατάξεων περί απόλυσης των εγκύων γυναικών (άρθρο 15 § 1 του Ν. 1483/1984) και στην περίπτωση της απόλυσης των συνδικαλιστικών στελεχών. Σύμφωνα με τις διατάξεις αυτές, επιτρέπεται πλέον η καταγγελία της σύμβασης εργασίας, όταν υπάρχει κάποιος «σπουδαίος λόγος», χωρίς να αναφέρονται πια περιοριστικά, συγκεκριμένες περιπτώσεις «σπουδαίων λόγων».

Αυτές τις διατάξεις ακριβώς, του «νόμου Χατζηδάκη», ενεργοποίησε η εργοδότρια επιχείρηση, προκειμένου να απολύσει, τους επικεφαλείς των σωματείων.

Άλλωστε, στη «ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ» δεν έχει στραμμένο το βλέμμα, μόνο ο κόσμος της εργασίας, αλλά και οι υπόλοιπες επιχειρήσεις, που είναι έτοιμες να αποκτήσουν την σχετική «τεχνογνωσία» (know how).

Ωστόσο υπάρχει και μία άλλη ανάγνωση του νόμου Χατζηδάκη.

Ο νόμος Χατζηδάκη δεν είναι μόνο αντεργατικός, αλλά δημιουργεί και πολλά προβλήματα στις ίδιες τις επιχειρήσεις όταν τον εφαρμόζουν.

Το παράδειγμα από την βαριά βιομηχανία του τόπου, τον τουρισμό είναι ενδεικτικό.

Το καλοκαίρι στον Τουρισμό έλειψαν περίπου 50.000 εργαζόμενοι. Τα κενά μάλιστα, εντοπίστηκαν σε ειδικότητες, όπως οι καθαρίστριες, οι σερβιτόροι, και γενικώς το βοηθητικό προσωπικό. Οι εργαζόμενοι δηλαδή που απασχολούνται στις πιο κουραστικές και πολύωρες εργασίες.

Γιατί όμως υπήρξαν αυτά τα κενά; Διότι η αντεργατική πολιτική Χατζηδάκη επιβάλλει τις ατομικές συμβάσεις και την ελαστική και φθηνή εργασία, χωρίς δικαιώματα. Αυτό που συμβαίνει δηλαδή στον τουρισμό και στον επισιτισμό ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες.

Οι εργαζόμενοι του Τουρισμού μιλούν για απάνθρωπες συνθήκες εργασίες, ιδίως κατά τους μήνες αιχμής, με ωράρια των 10, 12 και 14 ωρών την ημέρα και με μεροκάματα «πείνας», αν αναλογιστεί κανείς ότι στις περισσότερες περιπτώσεις οι εργαζόμενοι πρέπει να πληρώσουν τη διαμονή και το φαγητό. Να πληρώσουν δηλαδή διαμονή και φαγητό σε περιοχές, όπου η διαμονή κοστίζει χρυσάφι και το φαγητό είναι πανάκριβο.

Μπορεί δηλαδή, στους ίδιους τους εργοδότες να φάνηκε πολύ ελκυστικό και κερδοφόρο να ξεζουμίσουν τους εργαζόμενους, αλλά στο τέλος και οι ίδιοι είχαν σημαντικές απώλειες, διότι τους έλειψαν τα εργατικά χέρια.

Γι’ αυτό, ο αγώνας για καλές συνθήκες δουλειάς, με αξιοπρεπείς μισθούς, και η διασφάλιση των συνδικαλιστών ελευθεριών, είναι και πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα για το συνδικαλιστικό κίνημα.

Επίσης, πρέπει να προχωρήσουμε άμεσα στην ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών, στην αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, στην προστασία από τις απολύσεις και στην αποκατάσταση και διεύρυνση των συλλογικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.